Het overviel me,
Daarnet,
De Stilte.
Tijdens mijn looptoertje in het bos vlakbij had ik het niet zo direct door wat anders aanvoelde.
Tot ik me realiseerde dat ik enkel omringd was door natuurgeluiden: het toktok van een specht, koerende bosduiven, gekwetter van een vogelkoor.
Geen R4 achtergrond geraas!
En dat raakte me
Zo diep
Dat mijn benen als vanzelf tot
STILstand kwamen.
Om die heerlijke stilte
Door te laten dringen en te verbinden met mijn eigen
Stilteplek
Binnenin.
Op een oude schoolmap die ik onlangs nog tegenkwam bij een opruimactie
Schreef ik het al:
“Ik ben een kind van de storm,
Daarom heb ik de stilte lief.”
15 was ik toen, 4de middelbaar.
38 jaar later is het niet anders:
Stilte voedt me, heelt me, schenkt me kracht, laadt me op. En stilte is voor mij niet: afwezigheid van geluid. Wel afwezigheid van niet-natuurlijke geluiden.
Natuurgeluiden zijn voor mij stiltebronnen. Ze zijn wezenlijk niet anders dan onze eigen stiltebron.
Daarom resoneren ze zo goed met mekaar, die stiltes vanbuiten en vanbinnen.
In deze bijzondere corona-tijd zoek ik die stiltebron graag op.
Ik kom ervoor ‘uit mijn kot’: een loopje, een wandeling in een bosje, het park vlakbij, mijn eigen tuin.
Mij helpt het: om angst te voelen en toch te vertrouwen, om verdrietig te zijn en toch niet bij de pakken te blijven zitten, om gedoe in mijn hoofd te laten stilvallen…
Misschien helpt het ook jou?
Wanneer heb jij voor het laatst echt stilte ervaren?
Wat deed dat met jou?
Waar voel jij jouw eigen stilteplek?
Hoe vertrouwd ben je ermee?
Hoeveel ruimte krijgt het?
Hoe zou het zijn om meer verbinding te ervaren met stilte aan de buiten-en binnenkant?
Ik wens jou een stilte-volle, zonnige en gezonde dag toe!
Marian ?
