‘And suddenly Summer collapsed into Fall’ (Oscar Wilde)
Dat postte ik gisteren op FB en Instagram.
Zo voelde het voor mij: vooral het plotse overviel me, meer dan de wind en regen op zich. Ik ben nog in summer-vibe, namelijk. Innerlijk nog aan het na-gloeien van de verwarmende dagen, voel ik het vuur van de zomer nog in al mijn cellen. En toch: ik kan er niet omheen: heel mijn tuin ligt ondertussen bedekt onder de berkenblaadjes, het appelboompje heeft de laatste vruchten geschonken, mijn beperkte tomaten-oogst is binnen en 1 pompoen ligt klaar voor de oogst:
herfst, stilaan en eigenlijk al volop.
Voor mij het seizoen van loslaten: loslaten van vormen, blaadjes, vruchten. Loslaten van groei en bloei; van opwaarts reiken naar neerwaarts buigen en verzinken.
Los-laten dus… wat heb ik los te laten? Ik wil graag, nog meer dan ik reeds doe, de illusie van controle los-laten. Volledig in overgave kunnen en durven gaan, vertrouwen op mijn intuïtie, mijn gevoels-kompas, op de niet te schatten wegen van het leven zelf. Ik mocht reeds zo vaak ervaren dat de stroom van de dingen mij brengt waar ik moet zijn, uiteindelijk. Dat tegenspartelen heel veel energie kost. Dat het ritme van mijn leven, net als de seizoenen een eigen wijsheid heeft.
Los-laten dus….niet zomaar laten vallen maar lossen en laten, eerder dat. De dingen zo vast – houden dat ze licht vangen, ruimte krijgen, bewegingsvrijheid vinden. Laat ons misschien eerder dan op zoek te gaan naar wat ons niet meer dient, kijken naar wat ons dierbaar is en hoe we dat
los kunnen laten zijn
of
anders kunnen vast-houden ?.
