Ik mocht ze overvloedig ontvangen de voorbije maand: de wensen van veel geluk in ’t nieuwe jaar of een variant hierop.
Mooi, dat zeker, deze traditie van mekaar het allerbeste toe te wensen.
En stel nu dat het helemaal zou lukken: een jaar lang geluk en voorspoed ervaren, voortdurend in balans zijn, altijd gezond en vreugdevol…. Wat zou ons dat brengen?
Eerlijk?
Geef mij maar wat disbalans af en toe; de ervaring van donker én licht, onrust én rust, zwaarte én lichtheid, vreugde én verdriet.
Een zachte, hangmat-gewijze schommeling tussen de uitersten van alles wat er is; zoiets.
Ik geloof immers niet dat we hier op aarde rondlopen om in een permanente staat van gelukzaligheid te vertoeven.
🌱 Wel om te groeien,
🌱 te ont-wikkelen,
🌱 scherpe kantjes zacht te vijlen,
🌱 verdedigingsmuren te slopen,
🌱 patronen te ontmaskeren,
🌱 onszelf uit te dagen,
🌱 bewust te worden van wat we voelen, wat we denken, hoe we ademen en van waaruit we doen wat we doen.
Daarom zijn we hier.
Om de beste versie van onszelf te worden en tegelijkertijd helemaal te accepteren wie we nu al zijn. Om onszelf heel graag te zien. De ander graag te zien. De aarde, dieren, planten graag te zien.
En groei voltrekt zich niet vanop een roze wolk. Wel vanuit aarde, slijk en de diepte van het dal.
Daar ontstaat kiemkracht die kan groeien met de pendelende slinger van zon naar regen, van licht naar duisternis, van warmte naar koude … en weer terug.
Dankzij schommelende disbalans dus
en dat wens ik jou liefdevol toe.
